The Lost Boys (2023) Le Paradis

Bir hapishane duvarları içinde özgürlüğü keşfetmek mümkün mü? On yedi yaşındaki Joe, birkaç yılını geçirdiği ıslahevinden ayrılmaya hazırlanıyor. Ancak, yeni bir mahkum olan William'ın gelişi, onun özgürlük kavramını yeniden şekillendirecek. Zeno Graton'un etkileyici ve kendinden emin ilk filmi, nadir bir güç ve duyarlılıkla dolu bir aşkı yakalarken, aynı zamanda erkeklik, cinsellik ve güç yapıları hakkındaki yaygın düşünceleri farklı bir bakış açısıyla inceliyor. The Lost Boys, Jean Genet'in 1950 yapımı Song of Love ile yakın zamanda çekilen Great Freedom (2021) filmlerinin kesiştiği noktada doğuyor. Bu film, derinlemesine toplumsal bir sinema olmasına rağmen, aşk, umut ve şiirin en sert duvarların çatlaklarında bile çiçek açabileceği bir hakkı verdiği bir yapım olarak öne çıkıyor. Joe'nun hikayesi, izleyicilere sıkışmışlık hissinin ötesinde neler olduğunu gösteriyor. Genç mahkumun, kendisi gibi tutsaklarla olan ilişkilerini gözlemleyerek ve yeni gelen William ile geliştirdiği bağ sayesinde, özgürlüğün fiziksel sınırlamaların ötesinde bir anlam taşıyabileceğine dair farkındalığı artıyor. Çünkü bazı duygular, demir parmaklıkların ardında bile sınırsızca gelişebilir. Film, izleyicilere sadece bir aşk hikayesi sunmakla kalmıyor; aynı zamanda toplumsal normların ve yapısal güçlerin insan deneyimini nasıl şekillendirdiğini de sorgulayan bir anlatı sunuyor. The Lost Boys, izleyicilere aşkın ve özgürlüğün anlamını derinlemesine sorgulatan bir film olarak dikkat çekiyor. Her sahnesi, iç duvarlarımızın ardında bile kendimizi nasıl gerçekten özgür hissedebileceğimizi düşünmeye itiyor. Bu film, izleyenlere duvarların ardında bile çiçek açabilecek umutların var olduğunu hatırlatıyor.